ŻYCIE ME

Chorwacja - 10.5.19

Nurkowanie w Chorwacji, czyli aktywny urlop na Wyspie Pag

Wiadomo nie od dziś, że Chorwacja jest jednym z najpopularniejszych kierunków urlopowych i wakacyjnych. Dzięki swojej różnorodności - od wy...

Gdyby ktoś mnie kiedyś próbował przekonać, że spojrzę przychylnym okiem i z niemałą fascynacją na wodne aktywności, tylko łypnęłabym na delikwenta z politowaniem i popukałabym się w czoło. No bo czym tu się jarać? Trzaskaniem długości na basenie, pływając w tę i z powrotem? Nuda! W wodzie to ja mogę co najwyżej poleżeć. W wannie.

O nurkowaniu nawet nie wspominam, bo dotychczas wszystkie skojarzenia, o ile jakieś były, sprowadzały się do profesjonalnych wypraw lub akcji poszukiwawczych, w których brali udział wyłącznie badass-guys w całym osprzęcie kosmicznym do tego stopnia, że jakbym takowych spotkała w ciemnej uliczce (wiem, mało prawdopodobne, ale w końcu nie ma rzeczy niemożliwych), to bym się przeżegnała lewą nogą i na miejscu zeszła na zawał albo na efekt WOW. Więc gdzie w tym ja z moją łamagowatością? No z czym do ludzi?! Wersji rekreacyjnej nigdy nie brałam pod uwagę. Poza tym, kto to widział taplającego się w wodzie koziorożca?! W dodatku w masce?! 😂 No way!

Jak to jednak prawią mądrzy tego świata - Nigdy nie mów nigdy. I ja się tych mądrych czasami nawet słucham. 😊

Mój pierwszy raz z nurkowaniem

To był zupełny przypadek. Ot, okazja, którą dała mi wizyta w Benidormie, gdzie intro nurkowe było jedną z przewidzianych dla nas atrakcji. A że wyznaję zasadę, iż sytuacje należy wykorzystywać, nie mogło być inaczej i w tym przypadku. Całą naszą grupką ruszyliśmy więc ku przygodzie. Nie powiem, ja z duszą na ramieniu i sercem w gardle, bo ogólnie to boidupa ze mnie. Jak się jednak powiedziało A, trzeba było powiedzieć B, choć dopasowanie skafandra wcale mnie w tej materii nie wspierało i byłam już o krok, by stwierdzić: pieprzę to, płyńcie sami, ja zostaję. 😂

Ostatecznie, po stękach, jękach, uprawianiu konfekcyjnej jogi i rzucaniu bluzg, jakie nie przystoją nawet największemu zakapiorowi, wbiłam się w ten przecudnej urody, pianką zwany, mokry garniturek. Dałam się ubrać w resztę potrzebnego ustrojstwa, którego nazw wtedy nie potrafiłam nawet powtórzyć i już miało być z górki.

I prawie było. Tylko, że maskę sobie za luźno (bo przecież nie będę sobie gębusi ściskać) zamocowałam na łbie i się franca delikatnie przesunęła, a to wystarczyło, bym dostała słoną wodą po mych ultra wrażliwych ślepiach, a i wciągnęła porcyjkę nosem.

Sygnał - problem, góra, a na powierzchni krótkie hasło do instruktora: I don't want it anymore! Ten jednak niezrażony popatrzył, odczekał chwilę i rzucił: Let's try again! It will be ok. I chwała mu za to. Bo faktycznie było w porządku, było nawet sympatycznie, choć za krótko. Tak, wiem, baba jestem, nie dogodzisz. 😂 W każdym razie nie był to jeszcze ten moment, w którym wiedziałam, że chcę się do nurkowania przekonać i ogarniać, o co w nim chodzi, o czym świadczy nawet moja krótka wymiana zdań z kolegą Łukaszem.

- Fajnie było, nie?

- No spoko, fajnie. Miła i ciekawa odmiana.

- To co? Teraz kurs...

- Eee, niee. Fajne to to, ale tak przy okazji jakichś wakacji, a nie żeby od razu jakieś kursy robić.

Czas decyzji - A jednak chcę być nurkiem!

Wyjazd się skończył, wróciliśmy do domu i codziennych obowiązków, ale nurko-ziarno zostało zasiane, zaczęło kiełkować, a mnie zaczęło nosić. Wytrzymałam jakiś miesiąc i zaczęłam drążyć temat. Najpierw szybka konsultacja, gdzie lepiej robić kurs - ciepłe morze czy polskie wody, które z ciepłem niewiele mają wspólnego. Wyszło, że ciepłe morze, bo przecież widoczność lepsza, piękne kolory, więcej różnych żyjątek pod wodą, etc.

I właściwie byłam gotowa wrócić do Benidormu na szkolenie, jednak resztki mojego trzeźwego umysłu zdołały zasiać we mnie wątpliwość, w jaki sposób mam zamiar to ogarnąć, skoro miałby to być kurs weekendowy, a samolot do domu byłby w niedzielę. Raz, że niewykonalne, a dwa, że średnio mądre. Tym bardziej, że przyswajanie wiedzy to ja lubię sobie rozłożyć w czasie.

Nosiło mnie więc dalej, dlatego żeby sobie jakoś złagodzić ten stan, wyartykułowałam, a właściwie wypalcowałam na messengerze pytanie do Łukasza - Gdzie robiłeś kurs na OWD? na które padła odpowiedź - U znajomego. Nie ma to jak konkret.😂 Na całe szczęście zaraz po tym dostałam namiar na pożądane miejsce i człowieka, z którego skorzystałam (z namiaru, nie z człowieka) niezwłocznie, pisząc maila z milionem pytań.

Tym sposobem przyszedł czas, by jedyna w swoim rodzaju pierdołowatość i upierdliwość w mojej osobie rozpoczęły nurko-kabaret.

Trudna miłość

Nie było już odwrotu. Moje "Chcę" ewoluowało do "Chcę bardzo, natentychmiast i w dużych ilościach", nie pozwalając zasnąć podczas oglądania filmów instruktażowych, coby teoria była bardziej strawna, i trzymając moje emocje na wodzy, żebym jednak mimo niepowodzeń (a tych mogłabym wypisać całą listę) nie pieprznęła tego wszystkiego na samym początku. A było blisko, ponieważ nawet zakup ABC (płetwy, fajka, maska) nie odbył się bezproblemowo, bo tu mi coś nie pasowało, a gdzieś indziej za bardzo uciskało.

Dodatkowo, kiedy mimo całej mojej upartości i zawziętości, nie wychodziło mi nic tak, jak chciałam, miałam chęć zostawić cały ten majdan, usiąść w kątku i się rozpłakać. Ostatecznie kończyło się na bluzgo-wiązankach, które w większości, ze względu na podwodne okoliczności, nie zostały jednak wyartykułowane.

I tak sobie żyłam kilka dni z tym nurkowaniem, trochę jak pies z kotem. Niby milutko, niby frajda, bo wszystko nowe, niby ekstatycznie, jak coś w końcu wyszło, ale i na pełnym wkurwie, kiedy wciągałam nosem zawartość basenu, bo za cholerę nie potrafiłam przedmuchać maski. Ja rozumiem, że pić trzeba, ale znam lepsze trunki na tę okoliczność. Wodzie basenowej mówię stanowcze nie!

Bez tych wariatów nie byłoby tak fajnie

Basen - Kurs nurkowania PADI OWD Wrocław

Kiedy akurat nie żłopałam basenowej wody, ćwiczyłam podwodne telemarki 😂

Basen - Kurs - Jak zacząć nurkować Wrocław

Albo się wylegiwałam 😀

A potem było Opole i łamaga w akcji mode on, czyli zapomniany balast, spadająca płetwa, źle zamocowana butla, siedzenie na dnie, na łączce, bo nie ogarnęliśmy z Damianem komunikatów i pewnie jeszcze kilka innych wpadek, o których już na szczęście nie pamiętam. Do tego chłód, siniaki (nie pytajcie skąd, bo nie wiem), bolące kości i mięśnie, o istnieniu których nie miałam pojęcia. Relaks pełną gębą.

Jednak w tym momencie mogę już napisać, że przepadłam, choć w dalszym ciągu ciężko mi uwierzyć, że przypadek mógł o tym zadecydować. A zajarałam się okrutnie. Nawet mimo tego, że na pierwszym nurku po kursie dostałam solidny łomot od rzeczywistości i musiałam się mocno postarać, by się przy chłopakach nie rozkleić. Rozbeczałam się dopiero w domu.😔 Ale nie ma tego złego. Szlabanie drogi, mamy rachunki do wyrównania!

To był świetny czas z jeszcze lepszymi ludźmi. Kaptury z głów przed najbardziej cierpliwymi (ja już dawno pizgłabym sobie płetwą przez łepetynę) instruktorami na świecie. Centrum Nurkowe Aquamatic.pl robi to dobrze.

Teraz muszę tylko jakoś w miarę bezboleśnie przetrwać do wiosny, choć nie wiem, jak zniosę tę półroczną (mam nadzieję, że nie dłuższą) separację z moim neoprenowym kochankiem. Tym bardziej, że we łbie układa mi się taki plan, że sama się go boję.

Aktywnie - 1.11.17

Jak zostałam nurkiem PADI OWD, czyli od przypadku do nowej, mokrej zajawki

Gdyby ktoś mnie kiedyś próbował przekonać, że spojrzę przychylnym okiem i z niemałą fascynacją na wodne aktywności, tylko łypnęłabym ...

#BenidormNoLimits - 9.6.17

I'm gonna di(v)e! - Benidorm ze strony wody

W ostatnim wpisie, w którym pokazaliśmy Wam alternatywną stronę hiszpańskiego Benidormu , zaznaczyliśmy, że możecie się tam oddawać różn...

Odnoszę wrażenie, że w odniesieniu do gór, kondycja i sprawność fizyczna urastają do rangi mitycznego stwora, którego trzeba okiełznać, by w ogóle móc pomyśleć o wymarszu na górski szlak.

Nie raz, i nie dwa spotkaliśmy się ze stwierdzeniem pod naszym adresem, które brzmiało ni mniej, ni więcej tak:

Wy to musicie mieć kondycję, skoro tak chodzicie po tych górach...

W praktyce wygląda to jednak tak, że reprezentujemy standardowy typ lubiącego się relaksować kanapowca (żeby nie powiedzieć, że lenie z nas), który w dodatku osiem godzin dziennie przesiaduje na dupie w robocie. I choć nijak mistrzów lekkoatletycznych się z nas nie zrobi, tak obecna forma nie przeszkadza nam w tym, by od czasu, do czasu (chciało by się częściej - to fakt) połazęgować po górach.

Jeśli więc nie masz w planach wielodniowej wyrypy, która będzie wymagała od Ciebie marszu od świtu do nocy z ciężkim plecakiem na plecach, ani nie planujesz przejścia trudnych szlaków wysokogórskich, spokojnie możesz rozpocząć górską przygodę z kondycją poczciwego kanapowca.

W końcu nie każdy szlak jest taki, by zachodziła potrzeba wbijania zębów i paznokci w podłoże, żeby tylko wleźć na górę.

Z powodzeniem można zaprzyjaźnić się z górami, wybierając szlaki krótsze, mniej strome (czasem wręcz wypłaszczone, ale mimo wszystko w pięknych okolicznościach przyrody), w pobliżu schronisk, czy w rozległych dolinach, gdzie marszowy spacer nie różni się niczym od takiego w parku, czy lesie. No, może poza widokami dookoła.

Naturalnie trzeba mieć świadomość tego, że nawet taka lżejsza wędrówka będzie dla organizmu wyzwaniem i pewien rodzaj zmęczenia nie powinien dziwić. Mało tego, należy się go spodziewać, bo zasiedziałe ciało lubi się zbuntować, gdy wyciągamy je ze strefy komfortowych domowych pieleszy.
Sama nie raz miałam ochotę usiąść, walnąć się w łeb za swoje pomysły, które kazały mi umierać po drodze z siedem (oby tylko) razy.

Kondycja jest przydatna, jednak nie poprawimy wydolności naszego organizmu z dnia na dzień. Gdy już podłapiesz górskiego bakcyla, w sposób naturalny zaczniesz wydłużać swoje wycieczki i wybierać coraz dłuższe trasy. Twój organizm zacznie się przyzwyczajać do wysiłku, a Twoje płuca nie będą już chciały za każdym razem skopać Ci tyłka za to, że zmuszasz je do tego całego zipania.

Jakby jednak nie było, nie musisz rozpisywać sobie treningu i wyrabiać kondycji, biegając maratony tylko po to, by zacząć rekreacyjną przygodę z górami. Skończ więc z wymówkami, że słabiak z Ciebie. :)

Fit & Sport - 8.2.16

Czy kondycja jest potrzebna, by chodzić po górach?

Odnoszę wrażenie, że w odniesieniu do gór, kondycja i sprawność fizyczna urastają do rangi mitycznego stwora, którego trzeba okiełznać,...

Gdy przychodzi jesień zwalniamy, czasami wręcz wchodzimy w tryb czuwania, bunkrując się w bazie z koca, z książką w ręku, czy ulubionym serialem na ekranie. To chwile bardzo pozytywne, nie przeczę, bo taki odpoczynek przydaje się każdemu. Jednak również jesienią warto wykrzesać z siebie trochę więcej niż zaleganie na kanapie.

Jesień jest doskonałą porą roku, by na nowo odkrywać górskie destynacje. Również te, które już wcześniej odwiedzaliśmy. Brak upałów, delikatniejsze światło słoneczne, poranne mgły, czy wszechobecne kolory sprawią, że nawet najbardziej znane miejsca nas zaskoczą.

Dodatkowo, korzystając z faktu, że temperatury są bardziej przyjazne i po kilku krokach nie zalewa nas fala potu, możemy spróbować czegoś nowego, co podkręci naszą górską aktywność, pozytywnie wpłynie na kondycję i pozwoli lepiej dotlenić organizm, a to przyda się szczególnie tym, którzy mają siedzącą pracę. Tej jesieni (i każdej kolejnej też, a co) nawiązujemy przyjaźń ze speed hikingiem. Ale bez obaw, nie zostaniemy biegowymi ultrasami.

Speed hiking - Z czym to się je?

Gdy wędrujesz po górach, idziesz raczej spokojnym, czasem wręcz spacerowym tempem (no, chyba że Ci się trasa pomyrdała i musisz zapitalać, żeby zdążyć do schornu/ na autobus, etc. przed nocą), robiąc fotkę każdej napotkanej skale, czy latającym motylkom i kontemplując otaczającą Cię przyrodę. I to jest super.

Tym razem jednak spinamy cztery litery i... przyspieszamy. Utrzymujemy stałe, ale szybkie tempo energicznego marszu (nie biegniemy!), dostosowując je zależnie od tego, czy akurat podchodzimy w górę, czy przemieszczamy się w dół. Nie muszę chyba dodawać, że przy zejściu nasze prędkości zostaną podkręcone. Uważajcie więc na Wasze cenne kopytka.

Jak zacząć?

Wyjściem do speed hikingu ma być przede wszystkim wędrówka i przemierzanie szlaków. Będzie odbywać się tylko w szybszym tempie. Gdy chcesz spróbować swoich sił, nie pakuj się od razu w najwyższe góry, czy trasy, które zajęłyby Ci cały dzień. No, chyba że chcesz wypluć płuca, a jęzorem pozamiatać wszystkie okoliczne skałki.

Rozpoczynamy z głową, od mniej wymagających celów. Wybieramy krótkie trasy, wzgórza, łagodniejsze pagórki. W ten sposób przyzwyczaimy organizm do wysiłku, z czasem coraz większego. Ważne, żeby nie było zbyt płasko. Płaskie to mamy chodniki w mieście - wystarczy.

W zależności od tego, jak będziemy się czuli, możemy wydłużać dystans każdej kolejnej wycieczki "na speedzie". W ten sposób poprawimy wydolność naszego organizmu, a nasze serducha będą nam wdzięczne.

Jak się ubrać i co ze sobą zabrać?

Jakby nie było, ruszamy w góry, więc górski ekwipunek to podstawa. Musimy go jednak trochę odchudzić, żebyśmy mogli się sprawnie poruszać. Będziemy się w końcu przemieszczać dużo szybszym niż zwykle tempem, więc nie możemy się zbytnio obciążać.

Odpadają więc wielkie plecaki, po których założeniu na plecy, uginają nam się kolana. Zdecydowanie musimy podstawić na lżejsze obuwie, bo w przeciwnym razie szybko będziemy powłóczyć nogami, którym po prostu będzie zbyt ciężko. Do pełni szczęścia zabieramy ze sobą lekkie kijki oraz coś na ząb, co doda nam energetycznego kopa, no i piciu - wiadomo.

To co? Jaką sobie robicie tę jesień? Aktywną, czy będziecie ją przeżywać wyłącznie z poziomu kokonu wymoszczonego z koca?

Aktywnie - 24.10.15

Speed hiking, czyli aktywna jesień na szlaku

Gdy przychodzi jesień zwalniamy, czasami wręcz wchodzimy w tryb czuwania, bunkrując się w bazie z koca, z książką w ręku, czy ulubionym se...

Tak, to dziś, ten "wielki" dzień, który - gdyby tylko wypadł w lipcu - zostałby okrzyknięty drugim, a nawet trzecim (mając w pamięci Dortmund 2006) Grunwaldem.

Mimo mojej, ostatnio rosnącej awersji do krajowej piłki kopanej, z różnych kręgów docierało do mnie nieśmiałe pytanie: A może tym razem się uda?

Szczerze? Chciałabym się mylić, ale mój zubożały ostatnio hura-optymizm każe mi twierdzić, że prędzej świnie zzielenieją i zaczną latać niż nasza reprezentacja wygra ten mecz. Mawiają wprawdzie, że cuda się zdarzają, ale, o ile mnie kalendarz nie okłamuje, dzisiaj nie mamy Gwiazdki.

Dodatkowo, za tą mało optymistyczną opcją przemawia również fakt, że nasze "kochane" i wszędobylskie media nie trudniły się w ostatnim czasie pompowaniem na wyrost bańki oczekiwań, jak to zwykle miało miejsce przed każdym meczem "o wszystko", "o pietruszkę", "o honor honorów", "teraz to musimy wygrać" etc.. Ale choć próżno było szukać nic niewnoszącego rozdmuchiwania i trąbienia o czekającym gdzieś tam, hen daleko, za górami, za lasami, sukcesie, to jednak porady eksperckie na portalu żółtej kulki się znalazły.

Eksperci, ekspertami, ale nie byłabym sobą, gdybym nie dorzuciła tutaj swoich trzech, a nawet czterech groszy. I choć pewnie znajdą się tacy, którzy w zaciekłej obronie zainteresowań godnych wyłącznie prawdziwego gatunku męskiego stwierdzą, że baba w mojej osobie o piłce może powiedzieć, tudzież napisać jedynie tyle, że wspomniana jest okrągła, a murawa zielona.

Dlatego też, piłkarzyki nasze, oto staje przed wami ciocia-Karola-dobra-rada, która wam pomysły podsunie, jak grać wypada. Zaczynamy...

4 rady dla każdego piłkarza do przyswojenia przed meczem

#Biegaj

Ja tak tylko w ramach przypomnienia, gdybyś jakimś cudem zapomniał. W tej dyscyplinie się biega. Najlepiej dużo i szybko. Gdy będziesz udawać tyczkę, nie stworzysz tym przeszkody dla przeciwników. Tyczki to oni obiegają zanim ty pomyślisz, że to zrobią.

# Podaj piłkę

Ja rozumiem, że bycie przy piłce to wielkie wow, szczególnie, gdy patrzy mama, tata, żona, teściowa, pies sąsiada i potencjalny sponsor. Ale, jeśli z naprzeciwka leci na ciebie dwóch, a nawet trzech przeciwników, to choćby skały srały, nie utrzymasz się przy tej piłce. Nie ty, nie w tej formie. Nie cwaniakuj więc i podaj do kogoś, kto ma lepsze pole manewru. Będzie lepiej, serio.

#Wspomóż napastnika

To gra zespołowa, więc patrz punkt wyżej. Podaj dobrze piłę. Udana asysta bywa często bardziej chwalona niż zdobyta bramka. Kolega napastnik będzie ci wdzięczny, a ty jeszcze bardziej urośniesz w oczach swoich sympatyków. Serio, w tym sporcie nikt nie lubi samolubów. Nawet Krystyna-CR7-Ronaldo jest za takie zachowanie krytykowany.

#Murawa to nie leżanka

Śmiem twierdzić, że urlop miałeś udany, więc nie narzekaj, że mecz trudny. Masz robotę do wykonania, a skoro się takiej pracy podjąłeś, to rób ją dobrze. Na murawie się biega i gra, a nie leży. Jeśli nie jesteś w stanie, masz kontuzję, miej jaja i zejdź, daj się zmienić, a jeśli zostajesz, to graj, jak bozia przykazała i kibice sobie wyśnili. Na leżakowanie pod chmurką, tudzież zasłoniętym dachu, przyjdzie jeszcze czas.

Oczywiście, moi szanowni Czytacze, podrzucajcie Wasze wskazówki. Niech będzie edukacyjnie i z humorem, wszak z humorem lepiej wchodzi.

Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, jarmoluk

Fit & Sport - 11.10.14

Polska vs. Niemcy - 4 rady dla leniwych wyjadaczy i nieopierzonych jeszcze młokosów piłkarskiego światka

Tak, to dziś, ten "wielki" dzień, który - gdyby tylko wypadł w lipcu - zostałby okrzyknięty drugim, a nawet trzecim (mając w pami...

W ostatnim sopocko-helskim poście zapowiadałam Wam odwiedziny w Gdyni. Musicie się jednak uzbroić w odrobinę cierpliwości i poczekać do następnego wpisu. Choć Gdynia to całkiem sympatyczne portowe miasto, to są na tym ziemskim padoku rzeczy ważne i ważniejsze. Do tych ważniejszych zdecydowanie należy miłość, a moja odwieczna sympatia do Borussii Dortmund doskonale się tutaj wpisuje.

Zestaw meczowy

Gdy pojawiła się - niepotwierdzona jeszcze - informacja, że BVB planuje towarzyski mecz testowy we Wrocławiu, cieszyłam się jak wyposzczona kobieta na widok długo nie widzianego kochanka. Gdy wstępna radocha delikatnie opadła, pojawiło się pytanie: "Ale, jak to planuje? To musi być pewne! Bo jak nie, to się pochlastam!" I tak przez kilka (a może nawet kilkanaście) dni molestowałam wszystkie możliwe strony www, na których mogłaby się pojawić pożądana przeze mnie informacja potwierdzająca planowane wydarzenie. Doczekałam się i bilety zostały zakupione z prędkością światła - najlepsze zakupy ever!. Jarałam się, oj, jarałam się bardzo. :D

Tym sposobem, po ośmiu latach, jakie upłynęły od mojej wizyty w Dortmundzie na Signal Iduna Park, czas na meczową randkę numer dwa, tym razem na Stadionie Wrocław. No żyć, nie umierać - nie mogło mnie tam zabraknąć. Pozostało oczekiwanie na szósty dzień sierpnia, potem tylko szybkie sprawdzenie meczowej check listy: koszulka, flaga, bilety i można było ruszać.

Na miejscu tłum. Jak na mecz towarzyski, frekwencja godna pozazdroszczenia, ok. 34 tyś. sprzedanych biletów. Ciekawe za czyją sprawą bardziej, Borussii, czy Śląska? Ja obstawiam jednak udział czarno-żółtych.

Na trybuny docieramy, gdy trwa rozgrzewka, do rozpoczęcia nie było więc już dużo czasu. Siadamy i dociera do mnie, że zakup biletów akurat w sektorze 221, mimo dobrej widoczności na murawę, etc., nie był do końca trafionym pomysłem. To znaczy pomysł byłby świetny, gdyby mecz rozpoczynał się o godzinie 20-tej, tak jak to było pierwotnie planowane. O 17-tej jednak czekała na nas słoneczna patelnia, a wiecie jaką ja "miłością" pałam do gorąca. Myślą przewodnią było więc: Tylko się nie porzygaj, tylko się nie porzygaj. Ale, czego się nie robi dla piłkarskiej miłości - wytrwałam na tej patelni, choć na koniec czułam się jak frytka duszona na starym oleju.

Samo wydarzenie zapowiadało się pozytywnie. Wielu kibiców w nastrojach iście piknikowych. Na trybunach rodziny z dzieciakami - takie spotkanie to możliwość bezpiecznego zabrania dzieciaka na stadion, bez obaw, że będzie świadkiem dzikich burd pseudokibiców. Wszak mecze towarzyskie nie są po to, by generować negatywne emocje. To ma być test, sprawdzenie ustawień przed sezonem - trener Klopp miksował, ile się dało. Strzelone bramki (sztuk 3) były autorstwa nowych nabytków BVB, co cieszy niezmiernie i zapowiada walkę w Superpucharze Niemiec z największym rywalem Bayernem - fuj - Monachium.

Jürgen Klopp

Koniec meczu

Mecz nie był wprawdzie porywający, widać było przepaść, jaka dzieli drużynę z Ekstraklasy od tej z Bundesligi. Nie mówię tutaj nawet o samych składnych akcjach, ale chociażby o szybkości i ogólnym poruszaniu się po boisku. A może Śląsk miał tego dnia wszystko w dupie? Tego nie wiem, porównania też nie mam, bo naszej Ekstraklasy podwórkowej nie śledzę.

Nie byliśmy świadkami szybkich akcji i dzikich rajdów z piłką pod pole karne, nie było wkurzających fauli, był za to sędzia, który nie ogarniał spalonych - od razu przypomniały mi się mundialowe sytuacje, kiedy to sędziowie właśnie dawali ciała w tej kwestii.

Trybuna B - Oprawa Śląska

Kibice, a właściwie chyba Ultrasi Śląska, zadbali o oprawę meczu - na trybunie B się działo. Trzeba im oddać, że efekt wizualny był przedni i wszystko było cacy, dopóki nie zaczęły lecieć pseudokibickie hasła: "Jebać Borussię" i "Jazda z kurwami" Mogli sobie zachować wspomniane hasła na mecz z drużyną, z której kibicami normalnie idą na kosy, na meczach, na których nie ma takiej ilości dzieciaków. Trwało to niedługo, ale niesmak pozostał. Mało tego, po takiej akcji mieli czelność przejść się po trybunach i prosić o wsparcie dla klubu na kolejne odprawy - żenada!

Na całe szczęście reszta zgromadzonych sympatyków obu klubów pokazała, że wie, o co w kibicowaniu chodzi, a żółte koszulki nie utonęły w zielonym morzu barw Śląska. Miłe, sportowe popołudnie - idealne na reset po pracy.

Co do ogólnej organizacji - w porządku. Sprawna sprzedaż biletów online i na miejscu. Przepływ ludzi na bramkach bezproblemowy, ale komunikaty podawane przez mikrofon/głośnik zupełnie niezrozumiałe - niczym zapowiedź samolotu na lotnisku w kultowym filmie "Miś".

Emocje opadły, można czekać na otwarcie sezonu. A tymczasem, pora na planowanie rewizyty w Dortmundzie. Mam nadzieję, że uda mi się to zrobić szybciej niż za osiem lat. :D Mąż zapowiedział wypad na wiosnę - zobaczymy. :)

Borussia Dortmund - 9.8.14

Borussia Dortmund vs. Śląsk Wrocław - Krótka relacja z meczu 06.08.2014

W ostatnim sopocko-helskim poście zapowiadałam Wam odwiedziny w Gdyni. Musicie się jednak uzbroić w odrobinę cierpliwości i poczekać do na...

Tak, to już koniec. Wiele osób odetchnie, jeszcze więcej kobiet odzyska swoich mężczyzn, którzy przez ostatni miesiąc za sprawą mocy magicznych byli zrośnięci z odbiornikami TV i pilotami niczym bliźnięta syjamskie. Mundial dobiegł końca - jedni się cieszą inni już zaczynają odliczać czas do kolejnej imprezy. Skoro koniec, to czas na małe podsumowanie skrzywionym piłkarsko, babskim okiem.
Ostatni miesiąc dla kibiców był czasem pełnym sprzeczności, kiedy to radość przeplatała się z dramatyzmem, soczyste wiązanki - w tym moje - z niekontrolowaną euforią i sportowym spełnieniem, a łzy i uśmiech gościły naprzemiennie na twarzach zawodników i piłkarskich entuzjastów.

Faza grupowa była chyba najbardziej obfitującą w gole w całej mundialowej historii (choć mogę się mylić, bo wiecie - starość, nie radość i pamięć już nie ta). A co ruszało oprócz goli?

#Ślepi sędziowie

Nie obyło się bez kontrowersji, więc oprócz radochy z bramek, miałam ochotę zarąbać sztachetą co poniektórych sędziów, a tego z Japonii, na meczu otwarcia, to już w szczególności. Nie lubię jak pożalsięboże sędziunio okrada zawodników z goli! Chorwaci i Meksykanie się chyba za mną zgodzą w tej materii.

#Piłkarskie niebo

Takie niebo zafundowali sobie Oranje, rozjeżdżając Hiszpanów. Udał im się rewanż za mundialowy finał z RPA w 2010 roku, nie ma co. Van Persie bohaterem (jak dla mnie) meczu. Takich bramek nie ogląda się często. Jak nazwać jego strzał? - Może być "na delfina"?

Szwajcaria pod wodzą Hitzfelda również posmakowała piłkarskiego nieba.. Bramka dająca zwycięstwo, strzelona w doliczonym czasie na 15 sekund przed końcem. Nie chciałabym być w skórze Ekwadoru.

Niemcy rozjechali drewnianą Portugalię. Jarałam się hattrickiem Müllera - w ogóle, jeśli chodzi o piłkę, to się jaram wieloma rzeczami.

Kostaryka wykopuje Włochy. Jak ja lubię takie niespodziewanki. Tym bardziej, że nikt Kostaryki o taki zaskok nie podejrzewał, bo nasi cud eksperci roztrząsali fakt, że to nasza reprezentacja pokonałam ich kiedyś 2:1.

#Piłkarskie piekło

Holendrzy brutalnie zrzucili weń Hiszpanów. Musiało boleć, ale nie ma się co dziwić po takim wyniku. Złośliwi mówią, że Hiszpania reprezentowała na mundialu Polskę.

Portugalia musiała bardzo przeżyć porażkę z Niemcami. No ale cóż, sam Krychna Ronaldo wyniku nie wykręci.

Dla każdej z drużyn przegrana to mniejsze lub większe piekiełko i żal, ale jakby nie było, to i tak w najgłębsze czeluści piekielne trafiła Brazylia grając z Niemcami o finał - bywa. :)

#Faza pucharowa pod znakiem dogrywek i rzutów karnych

1/8
Holandia - Meksyk > Mimo turbobramki graczy Oranje strasznie mi było szkoda Meksyku. Po prostu.
Kolumbia - Urugwaj > Czyżby bez "gryzonia" Suareza Urugwaj nie istniał? W sumie szkoda, ale bramka Kolumbijczyków mniamuśna i awans w pełni zasłużony.
Brazylia - Chile > Czułam w kościach, że będzie dogrywka i karne. Żal mi Chilijczyków, bo gosodarze nijak nie zasłużyli na ten awans, ale - jak to mówią - niewykorzystane sytuacje i szanse się mszczą. Oni będą przeklinać to stwierdzenie długo, a słupki i poprzeczki będą im się śnić po nocach. Na karnych miałam mdłości, a potem mokre ślepia. Mogę robić za zawodową płaczkę.
Grecja - Kostaryka > Wiedziałam, że Kostaryka przejdzie dalej. Po prostu wiedziałam. W ogóle, po tym mundialu powinnam się przebranżowić na wróżkę.
Francja - Nigeria > W sumie to tak, jakby grała Francja z Francją. Jedyny mecz, który nie wywołał u mnie żadnych emocji, co w moim przypadku jest wyjątkowo dziwne.
Niemcy - Algieria > Dalej przeszedł faworyt, ok. Ale prawda jest taka, że Niemcy pokpili sprawę i nie obraziłabym się, jakby ich Algieria ukarała. Upiekło im się, ot co.
Argentyna - Szwajcaria > Mimo że zawsze z sympatią podchodziłam do reprezentacji Argentyny, to jednak moje europejskie serducho było za Szwajcarią. Dobra szkoła Ottmara nie zdołała zatrzymać Messiego i spółki. Zabolało, było przykro bardzo. Miałam ochotę z nimi zapłakać.
Belgia-USA > Chyba najlepsza dogrywka w 1/8. Nie podoba mi się (i nigdy mi się nie podobało) wprawdzie, jak grają Belgowie i dlatego trochę szkoda "Kapitanów-Amerykanów".

W przerwie między meczami byłam, jak na głodzie. Kto to w ogóle wymyślił, żeby robić takie przerwy.

1/4
Francja - Niemcy > Właściwie można by powiedzieć, że Nigerio-Gabon kontra Tunezjo-Turcja. Gdyby Francja grała z kimś innym krzyczałabym Allez les Bleus, ale że grali z Niemcami - no cóż, skoro już naumiałam się "języka wroga" - jak mawiał mój dziadek - to mój duch kibicowski był za sąsiadami zza Odry. W tym miejscu muszę napisać, że był to chyba jeden z nudniejszych meczów, jakie kiedykolwiek oglądałam. Spodziewałam się wielu emocji, a tu nawet zwykłej klepaniny było mało.
Brazylia - Kolumbia > Mecz dużo lepszy od pierwszego ćwierćfinału, pełen emocji i napięcia. Na minus: "ściany" stojące za Brazylią, sędzia, który nie ogarniał tego, co się dzieje (dużo nieodgwizdanych fauli). Tak samo, jak w 1/8 powinno awansować Chile, tak tutaj dalej powinna przejść Kolumbia. Cóż...
Holandia - Kostaryka > Tutaj serce i emocje fikały koziołki. Z jednej strony europejska pikawka podpowiadała, by być za Oranje, z drugiej natomiast kciuki same się zaciskały, by przynieść szczęście Kostaryce, choćby w nagrodę za to, że w każdym meczu dawali z siebie wszystko i zaszli tak daleko. Już w trakcie pierwszej połowy wiedziałam, że będą rzuty karne. Czas chyba się przebranżowić na wróżkę i wygryźć najbardziej znanego w Polsce wróżbitę. Dla mnie był to ten mecz, który na koniec wywołuje nawadnianie oczodołów - tak, było mi szkoda Kostaryki.
Belgia - Argentyna > Wiedziałam, że dalej przejdzie Argentyna. To się wie i tyle. Nie spodziewałam się jednak, że to przejście odbędzie się w takich boleściach. Życzyłam sobie emocjonalnego uniesienia, a tu kiszka. Mecz mi tyłka nie urwał, mało tego, czułam, jak mi wszystko z nudów opada.

Kolejny głód. Ja wiem, że piłkarskie robaczki się muszą zregenerować, ale nie lubię być na głodzie. Oczywiście mogłabym się zająć czymś bardziej pożytecznym - zacząć dziergać swetry na zimę na drutach, mimo że nie potrafię - ale mózg mi podpowiada, że pożytecznie to on się będzie spełniał po mundialu. Pozostała mi więc nierówna walka z upałem, schładzanie i dyszenie z gorąca.

1/2
Pierwszy półfinał: Brazylia-Niemcy. Jeszcze przed pierwszym gwizdkiem byłam za "Helmutami", w sumie to mało jest takich sytuacji, gdy kibicuję innej ekipie, o czym wspominałam w moich mundialowych wywodach. Jednak tutaj byłam gotowa odstawić dzikie tańce plemienne tylko po to, żeby Brazylia odpadła. Tak, nie cierpię ich obecnej drużyny. I cieszę się niezmiernie, że przyszła kryska na Matyska. Koniec srania po krzakach, sędzia mógłby stawać na głowie, a i tak by nie dali rady Niemcom. Zasłużyli na tę bolesną porażkę, koniec, kropka. Mogłabym narzekać, że takie wczesne rozstrzygnięcie zabiło emocje i cały spektakl, ale nie zrobię tego, bo mimo wysokiego prowadzenia Niemcy dalej grali swoje. A z ciekawostek - taki wynik, jaki padł między tymi drużynami, wytypowało 8 (osiem) osób na świecie - ciekawe, ile kasiorki postawili typując owy wynik.

Regulaminowy czas drugiego półfinału Argentyna-Holandia nie wywołał u mnie gęsiej skórki i emocji z wysokiej półki. Za kim byłam? - Za... dobrym meczem, a tymczasem był to po prostu mecz, bardzo zachowawczy, jak dla mnie. Już po pierwszej połowie stwierdziłam, że na 100% będzie dogrywka, która też nie przyniesie rozstrzygnięcia. A karne, cóż, loteriada, w której szczęśliwsze losy wyciągnęła Argentyna. Głód zwycięstwa i chęci sięgnięcia po to pożądane w piłkarskim światku trofeum nie wystarczyły Holandii do napisania nowego rozdziału w piłkarskiej historii pomarańczowego kraju. A może trzeba się było bardziej otworzyć i tak nie skupiać na obronie? Szkoda mi Pomarańczowych, chociaż gdyby odpadła Argentyna, to też czułabym żal - tak, to ten etap, kiedy ciężko żegnać się z pokonanymi. Na początku tych mistrzostw wytypowałam Argentynę na "mieszacza" tego turnieju - czy to znak, że trzeba zacząć obstawiać mecze? Muszę się nad tym poważnie zastanowić.

Mecz o 3. miejsce
Holandia - Brazylia > Nie będę się rozpisywać. Brazylijczycy cały turniej ćwiczyli płacze i szlochy niczym zawodowe i wysoce wykwalifikowane płaczki na etacie, więc byli przygotowani na tę okoliczność. Holandia zrobiła mi dobrze dokopując ostatecznie "królom samby". Wygrali zasłużenie, koniec, kropka. :)

FINAŁ
Niemcy - Argentyna > To jeden z tych finałów, kiedy serce jest tak rozdarte, że bardziej się nie da. To taki mecz, który z jednej strony chce się oglądać, a z drugiej człowiek się boi patrzeć na to, co się wydarzy - a ja nigdy nie lubiłam horrorów, tudzież innych thrillerów. Przez cały czas regulaminowy zastanawiałam się na kim się zemszczą niewykorzystane okazje, które występowały w takiej ilości, że... zaczęło się to robić nudne - tak, zaczęłam ziewać, świat się kończy! To był jeden z tych finałów, kiedy - między jednym a drugim ziewnięciem - najczęstszym zbitkiem słowo-myśli było: "No, strzelajcie rzesz to, kufffa!" Takiego niedostatku bramkowego to ja się nie spodziewałam...

Koniec! Mi się podobało. To był gorący miesiąc. Ale w tym miejscu niech mi ktoś wyjaśni, jak to jest, że mundialowy czas tak szybko przelatuje - turbodoładowanie, czy jak? Teraz, przez tydzień, wszyscy będą przeżywać to, co już za nami, a potem pozostanie odliczanie do kolejnych zmagań poprzedzonych eliminacjami, sparingami i całą okołopiłkarką maszynerią, łącznie z nowymi transferami na poziomie lig wszelkich, wszak mundial zawsze rodzi nowe gwiazdy.

Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, jarmoluk

Fit & Sport - 13.7.14

Mundial w Brazylii oczami kobiety - Małe podsumowanie piłkarskich zmagań

Tak, to już koniec. Wiele osób odetchnie, jeszcze więcej kobiet odzyska swoich mężczyzn, którzy przez ostatni miesiąc za sprawą mocy magicz...

I Bieg Szerszenia - Nocny Bieg Świętojański

Pierwszy raz na zawodach biegowych miałam już za sobą. Nie wytrzymałam długo i przyszedł czas na kolejny - tym razem nocny - start, który miał miejsce w ramach I Biegu Szerszenia - Nocnego Biegu Świętojańskiego, który odbył się 21 czerwca, o godzinie 21.00 w Oleśnicy.

Dlaczego akurat nocny bieg? Bo tak mnie naszło, bo taką miałam chęć, bo skrycie szczerzyłam zęby na nocny, wrocławski półmaraton (jeszcze nie tym razem, choć numer odebrałam). Aby więc poczuć smak nocnego biegania padło na oleśnickiego szerszenia - pierwszą edycję zawodów organizowaną przez biegowy klub Szerszeń Oleśnica.

W Oleśnicy byliśmy po 19-tej. Odebrałam pakiet startowy z fajną, oczobijną, pamiątkową koszulką i udaliśmy się w kierunku amfiteatru. Sama otoczka biegu utrzymana była w klimacie pikniku, który mimo niesprzyjającej aury (jak na pierwszy dzień lata, to było pieruńsko zimno - na szczęście przestało padać) zgromadził całkiem sporą gromadkę ludzi, których przybywało im bliżej było do startu. Starszyznę, która zasiadła w oleśnickim amfiteatrze, od godziny 18-tej zabawiały śpiewem ludowe zespoły, pan konferansjer dwoił się i troił, by stworzyć klimat, ale się trochę bidula gubił w swoich notatkach.

Potem przyszedł czas na występ Teatru Ognia "Implozja". Jarało mnie to średnio, ale podkład muzyczny mieli przedni. Trochę żal występujących dziewczyn, bo ciepło to im raczej nie było. No, chyba że pod kiecami ukryły farelki, tudzież inne sprzęty grzewcze. Nie zawsze bycie "Świtezianką" popłaca. Mam nadzieję, że nie odchorowały. Mi było lekko zimnawo w kurtce, a do biegu pozostało kawałek czasu.

Fot. Ryszard Kałużny

Po części artystycznej, trzeba się było pomału zacząć zbierać. Małżonek przypiął numer, strzelił pamiątkową fotkę i pozostało mu czekać na zwłoki małżonki po biegu. Nie oszukujmy się - w dalszym ciągu demonem prędkości nie jestem. Aż dziw mnie bierze, że mu tyłek do ławki nie przymarzł, ale twardziel z niego w końcu. Kochany kibic! :)

Żeby się całkiem nie zamrozić, przeleciałam się do kibelka (plus za odległość od startu - można się było rozgrzać) i wróciłam już na samą rozgrzewkę, przed samym startem. Wmontowałam się w oczekującą grupę biegaczy (kobiet - sztuk 28, panów - sztuk 102, plus cały jeden pies), pomachałam kończynami, poruszałam dupką na rozgrzewkę i można było ruszać na 3 pętelki, każda po 3,50 km. Tak, zdecydowanie nie lubię pętli, bo muszę w dalszym ciągu przekonywać mózg, że po pierwszym okrążeniu się nie kończy i ma dalej nakręcać nóżynki do powłóczenia. Ciężka współpraca z tym organem, ciężka. ;)

No i poooooszliiii... Fot. Małżonek

Podczas biegu mogłam zapomnieć o chłodzie (tak, zdecydowanie lubię takie temperatury do biegania), dreptało mi się całkiem fajnie, w dodatku w wyjątkowo przyjemnych okolicznościach przyrody. Pierwszą pętelkę robiłam jeszcze, gdy było widno, więc miałam możliwość rzucić okiem na tę część Oleśnicy. Bardzo fajnie zagospodarowany teren.

Stawy Miejskie w Oleśnicy

Nie powiem, gdy się zapisywałam na ten bieg, ze względu na całkiem spory teren ze stawami, obawiałam się chmar komarów, które mnie sobie wyjątkowo upodobały i przy każdej nadarzającej się okazji próbują wpierniczyć mnie w całości, bez przeżuwania. Tym razem, co mnie bardzo cieszy, a jednocześnie dziwi, obyło się bez bąbli. Z zimna się skurczybyki pochowały i chwała im za to.

Na drugim kółku miałam towarzystwo w postaci Wieśka (uskuteczniłam niewielkie śledztwo u wujka google'a, wyhaczyłam nazwisko i wiem, że człowiek w swoim życiu wybiegał więcej niż ja kiedykolwiek wydreptam i taką dychę to on wciąga nosem), któremu się chyba żal zrobiło pełznącego w ogonie dziewczęcia i za punkt honoru postawił sobie, że mnie będzie motywował. Nie powiem, facet potrafi wspierać, przemycać cenne informacje biegowo-treningowe, opowiadając przy okazji historię swojego życia, prowadząc partnerski dialog. Czas przeleciał, jak błyskawica. Dzięki za towarzystwo!

Na mecie biegu na uczestników czekał szpaler z pochodniami - super klimat, gąszcz kibiców i swojska wyżerka. Duże brawa dla organizatorów. Nie mam porównania, w końcu jestem świeżakiem, ale nie ma się czego przyczepić. W sumie szkoda, że nie zostaliśmy na biesiadzie tylko od razu zapakowaliśmy się w autko i wróciliśmy do Wrocławia, ale było stanowczo za zimno na biesiadowanie pod gołym niebem. Głosy w internetach mówią jednak, że żarełko było przednie, a smalczyk wyszedł pierwszy, tak więc trzeba poważnie rozważyć pozostanie na imprezie po biegu w przyszłym roku.